Biri kızılın derin sıcaklığını taşır, diğeri mavinin serin sessizliğini… Ayrı dünyalardan gelen iki el, boşlukta birbirine yaklaşır. Parmak uçlarında titreşen zıtlık, bir sınır gibi değil, bir köprü gibi uzanır. Fırça darbeleri, gerilimi ve uyumu aynı anda taşır; bir elin ateşi, diğerinin dinginliğiyle buluşur.

Dokular yükselir, yüzeyde dalgalar oluşur. Sıcak ve soğuk, yumuşaklık ve sertlik, hareket ve durağanlık… Her biri diğerine muhtaç, her biri birbirinde tamamlanıyor. Eller kavuştuğunda, renkler iç içe geçer. Ne yalnızca kırmızı kalır ne de yalnızca mavi; arada, varoluşun en saf hali belirir—bütünleşme.

Bu eller ne bir hâkimiyeti ne de bir teslimiyeti temsil eder. Birbirine dokunan her çizgi, zıtlığın ayrılığı değil, birleşimini anlatır. Tıpkı hayat gibi, tıpkı insan gibi; farklılıkların iç içe geçtiği bir denge… Sanatın içinde yankılanan en eski hakikat: Karşıtlar yalnızca bir araya geldiğinde anlam kazanır.